03-08-13

Wyjazd z Paryża oznacza zakończenie paryskiego projektu. Czasu nie da się zatrzymać, trzeba się pożegnać, ale stolica świata będzie trwała wciąż w tym samym miejscu nie wzruszona. Zawsze można tu wrócić. Paryż jest miastem turystów. Mnie udało się w nim żyć. Dzień zaczynałam od spaceru do piekarni po świeże rogaliki i bagietkę, wieczorami siadałam nad Sekwaną z kieliszkiem wina. Mam dużo szczęścia, bo pracowałam w miejscu, które nauczyło mnie cierpliwości i pokory. Poznałam fantastycznych ludzi, którzy zarażali energią, rozumieli mnie i razem ze mną odkrywali miasto. Dzięki nim, nigdy nie byłam samotna. Dużo zobaczyłam, sfotografowałam, opisałam. Najbardziej jednak lubiłam po prostu tam być. Dziękuję wszystkim, którzy towarzyszyli mi w mojej podróży, zarówno w Paryżu, jak i przed ekranami komputerów. Za wsparcie, uśmiechy, maile. Od spacerów w Waszych myślach bolą mnie stopy :) Koniec Projektu Paryż oznacza ostatni wpis na blogu, ale na pewno nie pożegnanie z miastem. Przecież nie zniknie z mapy świata. Na mojej będzie w samym centrum.

01-08-13

Ostatni dzień w Paryżu był bardzo trudny. Potrzeba wiele odwagi, by opuścić miejsce, które obdarzyło się uczuciem i które odkrywało się każdego dnia. Jeszcze więcej siły potrzeba, by wybrać się na ostatni spacer, kupić makaroniki na osłodzenie podróży i spędzić wieczór na schodach przed katedrą. Recepta na bóle związane z wyjazdem jest prosta: nie mówię do widzenia, ale do zobaczenia, Paryżu.

30-07-13

Pożegnania są trudne. Pożegnania to rozstania niepewne i dziwne. Możemy o tym rozmawiać, ale nic nie może się już zmienić. Przyjeżdża się tu później już tylko jak w odwiedziny do dawnego kochanka. Z sercem przepełnionym wspomnieniami i pytaniami o sens rozłąki.

28-07-13

Podczas upałów najlepiej ochłodzić stopy w fontannie. Nie da się jednak ochłodzić pragnień paryskich. Każdego dnia chce się coraz więcej. Nie można pogodzić się z powrotem. Nie można pogodzić się z tym, że z okna nie będzie widać wieży, ani Notre Dame. Słońce zachodzi bardzo późno. Nie daje ani chwili wytchnienia. Tak jak miasto. Uwielbiam to, jak mnie męczy.

Kilka słów o S

Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że S powinna była urodzić się w innym miejscu. Gdyby mogła sama wybrać miejsce swoich narodzin, byłyby to słoneczne Włochy. Może okolice Rzymu, Padwy, bądź Florencji. Nawet gdy jest w Paryżu jej ciało mówi gestami, a francuski ustępuje włoskiemu. Z zapałem gotuje najlepszy na świecie makaron i dzieli się tajemnicami włoskiej kuchni. Do Francji przyciągnęła ją najpewniej Bridget Bardot, którą z uporem i wdziękiem naśladuje w makijażu i fryzurze. Opuszcza Paryż szczęśliwa, bo choć nie nauczyła się francuskiego, to czuła się tu jak bohaterka swoich ulubionych filmów. Wbrew jej samej, ich akcja nie dzieje się w Rzymie.

22-07-13

Jest bardzo gorąco. Uciekamy na drinka do Cafe de Flore i na brzeg Sekwany okryty wieczornym chłodem. Siedzimy przed katedrą i zbieramy wspomnienia, robimy podsumowania. Czujemy się tu kobiece i wytworne jak w żadnym innym miejscu. Jeszcze nie czas się żegnać, ale już czujemy zapach domu. Trudno będzie rozstać się z tym miastem...